To już jest koniec! („Na wojnie nie ma niewinnych” – Aneta Jadowska)

Dora Wilk nie ma szans na odpoczynek po jej ostatnich przygodach!

Zostaje porwany Varg, wilk wybrany na partnera przez wilczycę Dory. Ona czuje jego cierpienie i wie, że jeżeli nie zdoła go uwolnić przed pełnią, to Varg – poprzez partnerską więź – wciągnie ją w obłęd. I tyle będzie z planowanego szczęścia we dwoje z Mironem. Pomijając już samą lojalność w stosunku do stada, którego jest Alfą, Dora ma więc mocną motywację do uwolnienia Varga. Okazuje się, że porwaniem stoi wilk – Alfa innego stada, z którym od dawna ma na pieńku. Z nim poradziłaby sobie bez problemu, jednak okazuje się, że pomaga mu ktoś silniejszy. A to tylko początek kłopotów, są jeszcze… Albo nie, nie będę spojlerować, czytajcie sami! W każdym razie Dora ma w tej części masę roboty, w co pierwsze włożyć ręce?

Tutaj zdecydowanie pomocne staje się poplątanie Dory. To, że jest wiedźmą, ma w sobie wilczycę, połączona jest z aniołami i diabłami i w ogóle jest jednym międzygatunkowym mieszańcem. To jakby nie było oznacza, że jej stado jest, hm…, większe niż standardowe wilcze stada. A to znowu ma wpływ na całość rozgrywki.

Aneta Jadowska w zwyżkowej formie – tak mogę podsumować ten tom. To książka z gatunku tych, co do których określenie „nie mogłam jej odłożyć” kompletnie nie jest przesadą. Musiałam się motywować, by pójść i pogadać z Rodzinką, a nie tylko czytać. Dużo komplikacji, dużo akcji, typowo „dorowe” rozwiązania. Jak dla mnie – bomba!

Ale zdecydowanie Dora Wilk to jest bohaterka, która albo podbija czyjeś serce, albo wiesza się na niej psy. By ją pokochać, to trzeba ją przyjąć z całym dobrodziejstwem inwentarza. Uznać to, że w trakcie rozwoju cyklu jej moce nietypowo się rozbudowywały, to, że jest wiedźmą płodności, więc większość mężczyzn reaguje na nią w jeden sposób, to, że jest bezczelna, wyszczekana, a i tak wielu ją kocha. Dla mnie jest to jedna z najfajniejszych bohaterek w polskiej literaturze rozrywkowej.

W ogóle Aneta Jadowska ma dar tworzenia barwnych postaci, które urzekają i o których się pamięta. I męczy się później autorkę, by pamiętała o nich przy pisaniu kolejnych książek 😉 Heksalogia o Dorze wniosła w moje życie tak wielu fajnych bohaterów, których będę długo pamiętać i rzewnie wspominać – Miron, Joshua, Leon, Varg, Olaf, As, Baal, babka Fany, Roman. A to tylko początek listy…

Cykl o Dorze, to przykład naprawdę ciekawej i wciągającej literatury rozrywkowej. To godziny świetnej zabawy, to przywiązanie do bohaterów, przeżywanie z nimi ich radości i problemów. Dla mnie dodatkowo masa frajdy z mieszania gatunków i mitologii, czerpania pełnymi garściami z różnych wierzeń, zabawa konwencjami. No i ci bohaterowie… 😉

Pewnie, nie wszystko jest idealne. Ale mało znam tak fajnych, rozrywkowych cykli urban fantasy, i to zarówno w literaturze polskiej i zagranicznej. Takich z przymrużeniem oka, lekko niepoważnych, ale traktujących tak de facto o poważnych sprawach (lojalność, przyjaźń, miłość) i podbijających serce czytelnika.

Cykl o Dorze zaliczam do tych ulubionych, dostał specjalne miejsce na półce. Tylko muszę wymienić tom pierwszy, bo wydawca w międzyczasie zmienił szatę graficzną (wrrrrr!) i gryzie mi się z całością. No, ale to mało ważny detal. Ważne jest to, że to świetna rozrywka, którą polecam wielbicielom tego typu książek!

A ja rozpoczynam odliczanie do kolejnej książki tej autorki. No i ciekawa jestem niezmiernie, jaki będzie nowy cykl. A może za kilka lat Dora wróci? Albo np. ich dziecko, taki mieszaniec wielogatunkowy to byłoby COŚ!