Tyle dobra! („Ropuszki” – Aneta Jadowska)

Grafika pochodzi z oficjalnego profilu autorki na Facebooku.

I co ja mam napisać? Opowiadania ze świata znanego fanom z powieści o przygodach Dory i spółki znakomite są i tyle! Na tym właściwie mogłabym skończyć 😉

Ale krótko i zwięźle: nie spotkamy tu tylko Dory. Bohaterów opowiadań mamy wielu, w tym kilku moich ulubieńców. Znajdziecie tu Bognę, Katię, Witkaca, Mirona, Leona i sporą rzeszę innych. Znany światek, jednak spojrzenie na niektóre osoby często nowe. I smakowite!

Opowiadania mają różną długość, różną dynamikę, ale zawsze są pełne typowego dla Jadowskiej stylu i okraszone sporą dozą humoru. Trzymają poziom, a kilka jest naprawdę dobrych. Szkoda tylko, że pochłania się je tak szybko i za chwilę znowu nie ma czego czytać i trzeba wyczekiwać kolejnej książki.

Nie chcę opisywać każdego z opowiadań, bo nie ma to najmniejszego sensu. Ci, którzy znają już książki tej autorki, zapewne sami zechcą się przekonać. A jeżeli ktoś jeszcze nie czytał nic, co napisała, ten nie powinien zaczynać od tych opowiadań, bo nie zdoła wyłapać tych wszystkich perełek, zależności i smaczków. One są jak wisienka na torcie po przeczytaniu heksalogii. Laikom zalecam rozpoczęcie od jej pierwszego tomu, czyli „Złodzieja dusz”.

Aneta Jadowska świetnie się sprawdziła jako autorka opowiadań. Są dopracowane, stanowią spójną całość, czyta się je bardzo dobrze. Swoją drogą, to niezła sztuka, by stworzyć tylu cudnych bohaterów, którzy stanowić mogą raz ciekawą drugo- czy trzecioplanową postać, a później świetnie się sprawdzają jako główny bohater opowiadań. Tutaj np. oczarowało mnie opowiadanie o Romanie, Katii oraz… A zresztą, sprawdźcie sami!

Cieszę się, że twórczość Anety mogę śledzić już od lat, to czysta przyjemność móc czytać książki tak utalentowanej autorki rozrywkowego urban fantasy. Polecam!