Gra o wszystko

Premiera dzisiaj, 31 października!

Ziemi zagraża zniszczenie, grozi jej rasa kosmicznych robali. Pierwszy ich atak został bohatersko odparty przez jednego śmiałka, ale zagrożenie nie zniknęło. Czy znajdzie ię kolejny wybawiciel?

Wśród młodej generacji, która szkoli się do tego, by walczyć z obcymi jest też Ender Wiggin (Asa Butterfield). Chłopiec robi wielkie wrażenie na swoim przełożonym – pułkowniku Graffie (Harrison Ford). Graff przygląda się każdej jego decyzji i każdemu czynowi, zafascynowany możliwościami Endera. Wierzy w to, że ten młody człowiek może być szansą ludzkości na przetrwanie. Regularnie podkręca „śrubę”, sprawdza, do czego jeszcze Ender jest zdolny, jak sobie poradzi. Jego buforem stara się być major Anderson (Viola Davis), która robi wszystko, by przypominać Graffowi o tym, że Ender to ciągle tylko dziecko. Jednakże pułkownik jest granitowo przekonany o swojej racji.

Ender – przynajmniej w filmie – idzie przez szkolenie jak burza. Jego wrodzone zdolności i inteligencja powodują, że znajduje wyjście z każdej sytuacji, aczkolwiek nie zawsze przychodzi mu to łatwo. Przeżywa momenty kryzysowe, w któych na dodatek czuje się niezmiernie osamotniony, bo praktycznie nie ma kontaktu z najbliższymi. Przeżywa także rozdarcie między wrodzoną empatią (która to cecha zbliża go do siostry) a wrodzoną agresją (co znowu charakteryzuje jego starszego brata), stara się znaleźć balans między nimi, w czym kompletnie nie pomaga mu pułkownik Graff.

Ender jest poddawany nieustannej manipulacji, jest pionkiem w grze o wielką stawkę. Ale czy cel tej gry jest najlepszym z możliwych? A jak jego osiągnięcie odbije się na chłopcu?

„Gra Endera” to opowieść wielowarstwowa. Z jednej strony to prawie że baśń SF. Młody bohater, na którego barkach spoczywa los świata. Uczelnia, rygorystyczne szkolenie, wymagający przełożeni i genialny adept. Pozytywny (chociaż nie kryształowy!) bohater i masa wartości do potencjalnej dyskusji po obejrzeniu filmu. Ale jest też sporo innych kwestii – dzieci-żołnierze i ich udział w wojnie, przemoc, manipulacja, wpływ szkolenia na psychikę młodzieży, rozgrywki w grupach rówieśniczych, kwestia poświęcenia jednostki dla społeczeństwa i masę innych tematów.

Film ten w dużej mierze skupia się na emocjach, ważne jest to, co dzieje się w psychice Endera. A oprawa jest tylko dodatkiem. Dlatego – chociaż bardzo fajnie zrobione – sceny walk nie przyćmiewają przesłania filmu, nie ujmują mu głębi. Mnie się bardzo podobały, jak również fakt, że twórcy nie przekombinowali z efektami, nie zrobili technicznej choinki, tylko skupili się bardziej na miłym dla oka przedstawieniu uniwersalnej historii.

Mnie „Gra Endera” bardzo się podobała, czułam się – o dziwo! – jakbym wróciła do czasów młodości. Urzekła mnie historia, zrobiło na mnie wrażenie wykonanie, a i do gry aktorskiej nie mogę się przyczepić. Na dodatek film zdecydowanie zachęcił mnie do sięgnięcia po książkę!

Tak, tak, pewnie wstyd się przyznać, ale do tej pory jakoś mnie nie ciągnęło w jej kierunku, nie mam więc porównania, na ile wierna jest to ekranizacja. Zwolennicy książki – jak to się chyba w 99% przypadków zdarza – już wyciągają wątki spłycone, ominięte, wypaczone i płaczą, jak to skrzywdzono książkę. Możliwe, nie wiem tego. Ja „na czysto” oceniam film i tylko film. Dla mnie był on bardzo dobry i osiągnął skutek dodatkowy, bo nie sądziłam, że zachęci mnie do lektury. Mam więc niespodziankę i obstawiam, że nie będę jedyną osobą, która poczuje pokusę poznania pierwowzoru literackiego. A to też świadczy według mnie o tym, że to dobrze zrobiony film.

Ja polecam i z ciekawością wyglądam Waszych opinii na temat tej ekranizacji!

Film: „Gra Endera”

Reżyseria i scenariusz: Gavin Hood