„Miłość na gruzach Kosowa” – Izabela Chojnacka

Wydawnictwo: Sprzedaż Dobrej Książki Alicja Bartosińska, 2009

Oprawa: twarda

Liczba stron: 316

Moja ocena: 1/6

Ocena wciągnięcia: 2/6

******

Wiem, wiem, bardzo rzadko widzicie u mnie tak ocenioną książkę, którą bym na dodatek opisała na blogu. A to dlatego, że generalnie takowych nawet nie kończę, po pewnym czasie zostawiam i tyle. Ta jest wyjątkiem.

Jak stali czytelnicy wiedzą – jestem wielbicielką Bałkanów, pałam do tego regionu sporą miłością, byłam tam wiele razy, raz na dłużej. I to na dodatek w sąsiadującej z Kosowem Macedonii. To wszystko sprawiło, że bardzo byłam ciekawa tej właśnie książki i nie mogłam się powstrzymać od wypożyczenia jej w bibliotece. Co więc sprawiło, że zyskała tak słaba notę?

Wyobraźcie sobie młodą kobietę, która pracuje w barze w Niemczech. Nieźle jej się żyje, ale jest samotna. Dlatego przystojniak, który zwraca na nią uwagę, szybko zawraca jej w głowie. Ja powiedziałabym wręcz, że błyskawicznie się w nim zakochuje i to tak, że głupieje. Inaczej nie potrafię tego nazwać, bo kto normalny dałby się tak omotać, że byłby właściwie bezwolny po kilku tygodniach związku? Kto będąc ze sobą tak krótko zdecydowałby się od tak, bez namysłu, spakować i pojechać za facetem do Kosowa? Kto robiłby wszystko, żeby tylko mu się przypodobać, kiedy on traktuje niby ukochaną, jak byle co?

W każdym razie Iza zdecydowała się pojechać z Rushitem do małej wsi w Kosowie, tam zamieszkali z jego rodziną. Szybko została praktycznie ubezwłasnowolniona – nie znając tradycji, zwyczajów, języka (bo przecież zdecydowała sie na przyjazd bez zastanowienia), była całkowicie zależna od jego i jego rodziny. Mało tego, zaczęła otrzymywać coraz więcej pracy do zrobienia, a jak tylko coś się Rushitowi nie spodobało, to robił jej awantury. Nie unikał nawet przemocy. Na dodatek Iza zachodzi w ciążę, co jeszcze dodatkowo komplikuje sprawę.

Generalnie, książka ta jest opisem głównie jej pobytu w Kosowie, ucieczek do Polski, jej życia w czasie zawirowań miłosnych. Mogłaby być całkiem przyjemnym czytadłem, ale niestety mam sporo zarzutów. Po pierwsze – dlaczego do diaska autorka nie poprosiła kogoś chociaż trochę bardziej znającego język polski od niej, by pomógł jej napisać ten tekst?? Błąd na błędzie, błędem pogania! Niby jest wpisany redaktor, ale raczej nie dałabym sobie głowy uciąć, że ten czlowiek istnieje 😉 Błędy językowe każdego rodzaju, jest ich pełno. Druga sprawa – błędne informacje podawane w książce, np. taka, że Macedonia jest krajem, gdzie większość społeczeństwa to Albańczycy. I inne tego rodzaju kwiatki. Kolejna sprawa, to bohaterka, która doprowadzała mnie do szału! Jak można tak postępować, nie rozumiem kompletnie! Zakochać się bezmyślnie, nie reagować na poniżanie (i to już od początku związku!), pojechać na stałe do kraju, o którym się nie ma bladego pojęcia, zarzuty można byłoby mnożyć. Często wydawało mi się, że kompletnie nie używała mózgu. Wiem, może jestem zbyt surowa, była niby młoda, może zagubiona, może brakowało jej wykształcenia, ale na Boga! Jakbym wiedziała, że chcę gdzieś wyjechać, to przynajmniej bym się starała jakoś przygotować i dopiero jechać, a nie mówić „tak” i zaczynać podróż! A ostatni zarzut jest taki, że zachowywała się dalej, jakby nie myślała, przynajmniej czasami. Na przykład, gdy Albańczycy opowiadali jej o wojnie, to ona się zachowywała tak, jakby tylko Serbowie zabijali innych, okrutnie mordowali, grabili etc. A przecież to była wojna, a na wojnie nigdy nie jest tak, że bestialsko zachowuje się tylko jedna strona. Nie chodzi mi tutaj o oskarżanie, czy bronienie kogokolwiek, tylko o zwykły fakt. A może tylko ja lubię sprawdzać usłyszane informacje, drążyć je dalej i bez sensu się czepiam? A co wkurzało mnie najbardziej chyba, to zamknięcie i traktowanie 99% spotkanych na swojej drodze Albańczyków jako niecywilizowanych ludzi, z durnymi tradycjami i dziwnymi zwyczajami.

W każdym razie zdecydowanie nie polecam tej książki. Chyba, że ktoś naprawdę musi przeczytać wszystko o takiej tematyce, ale wtedy dziala na własną odpowiedzialność… © Agnieszka Tatera